Co się stało? <zapytała z niepokojem widząc minę chłopaka>

(Przebudził się i zdał sobie sprawę, że usnął na siedząco. Wypił resztę bimbru i ruszył do zamku)

*Przyśpieszyłam i stanęłam obok Ciebie...*

<zaśmiała się> Nio. To lecim. Im szybciej tam będziemy tym dłużej bedziemy sie bawić w Hogsmeade.<uśmiechnęła sie, wzięła Angel pod rękę i ruszyła w stronę bramy>

(Migiem przebiegł przez błonia)

POTEM:

(Wracając z wioski przystanął na chwilę, i zobaczył wchodzącą do lasu Annę. Ruszył za nią.)

Ostatnio edytowany przez bartekt (2008-11-05 19:40:52)

*Wychodzę...Odetchnęłam świerzym powietrzem...Ruszyłam w stronę Hogsnead...W ręku mam Proroka codziennego...*

<Na chwilkę posmutniał, ale po kilku sekundach rozchmurzył się> Jest szczęśliwa, jestem tego pewny <odpowiedział z uśmiechem na ustach patrząc prosto w jej piękne oczy. Wiedział, że zrozumiała go doskonale. Wiedział, że nic, po prostu nic nie jest w stanie ich teraz rozdzielić>

<Mimo chłodnego wiatru było im ciepło. Stali przytuleni kilka chwil> Przejdźmy się, dawno mnie tu nie było <Powiedział i wzrokiem wskazał zakazany las. Szli trzymając się za ręce, zapatrzeni w siebie, uśmiechnięci. Niczego mu do szczęścia więcej nie trzeba było...>

<przypomniał sobie ich pierwszą rozmowę. Wszystko w jego pamięci było tak wyraźne, jakby rozgrywało się to wczoraj> Jasne, że pamiętam <Usiadł obok dziewczyny i objął ją ramieniem. Ściągnął buty i skarpetki i zaczął machać nogami muskając taflę wody, tak samo jak kiedyś. Dziewczyna uśmiechnęła się. Zaczęli przypominać sobie ich pierwsze rozmowy, pierwsze spojrzenia> Dziękuję za wszystko <Powiedział i nie czekając na odpowiedź pocałował Catie>

<po chwili oderwał swoje usta od jej i popatrzył jej w oczy. Trzymał ją obiema rękoma za głowę i się uśmiechnął> Cały czas o Tobie myślałem, ale nie mogłem opuścić matki <rzekł> Potrzebowała mnie. Opowiadałem jej o Tobie. Była szczęśliwa, gdy umierała <Patrząc w taflę wody opowiadał Catie o matce> Kiedy ostatniego jej wieczoru zawołali mnie, mówiąc, że jest w krytycznym stanie, pobiegłem tam. I nie zobaczyłem grymasu bólu na jej twarzy, mimo iż cierpiała. Zobaczyłem uśmiech. Prawdziwy, szczery uśmiech. Podszedłem do Niej, chwyciłem za rękę i płacząc, popatrzyłem jej w oczy. Ona jeszcze mocniej się uśmiechnęła i powiedział tylko: Jestem z Ciebie dumna... Bądźcie szczęśliwi... To były jej ostatnie słowa <Skończył i spojrzał w oczy Catie. Czekał na jej reakcję>

Nie płacz...proszę...<wyszeptał jej do ucha. Otarł wierzchem dłoni jej mokre oczy. Chwycił jej głowę tak, aby patrzyła mu w oczy i pocałował ją w czoło> Wracamy? Zaczyna się robić zimno <spytał i wstał. Podał rękę dziewczynie>